Volle kracht vooruit! (deel 2 uit de serie blogs over mijn loopbaanloop)

Het traineeship duurde 2 jaar. Elk half jaar wisselen van werkplek en werkinhoud. Vier dagen in de week werken en een dag per week opleiding. Kortom 40 uur per week aan de bak. Natuurlijk vonden al die trainees het leuk daarnaast samen dingen te ondernemen. De verkiezingsuitslagen volgen, een stadswandeling door Den Haag, meedoen met sport evenementen en ga zo maar door. Ik woonde in Amersfoort. Dagelijks kwam er voor mij dus nog 3 uur reistijd bij. Alles was nieuw. Niet alleen mijn baan en werkende bestaan ook was ik gaan samenwonen. Om zes uur ’s morgens ging de wekker en om zeven uur ’s avonds was ik weer thuis. Als we geen extra dingen ondernamen met de trainees tenminste. Ik genoot, beet me vast in mijn opdrachten en liet me meevoeren met de waan van de dag. Na een maand of vijf merkte ik dat het me steeds meer moeite kostte tijdens een vergadering mijn ogen open te houden. Opstaan werd een uitdaging en mijn concentratievermogen nam af. Oeps ik was even vergeten dat alles mij toch net iets meer energie kost dan iemand die om zich heen kan kijken. De huisarts was duidelijk. “Ga jij eerst maar eens 2 weken uitrusten. En daarna lekker op vakantie” Dat hielp. Iets minder fanatiek startte ik op mijn 2e werkplek. Ik genoot, beet me vast in mijn opdracht en liet me meevoeren. Wel zorgde ik ervoor ’s avonds op tijd in bed te liggen en soms nee te zeggen tegen extraatjes. Zo brak het 2e jaar aan. Alle trainees kregen officieel de status van interne kandidaat bij sollicitaties. Tijdens dit jaar mocht je zelf op zoek naar een vaste baan bij het ministerie. (Deel 2 uit de serie blogs over mijn loopbaan en hoe dat kan gaan als je niet kan zien.)