Liefde is blind

Een gevleugelde uitspraak die ik soms met een knipoog gebruik. De betekenis van het spreekwoord ken ik. Als je verlief bent, ben je zo vol van je vlam dat je alleen maar alle mooie kanten ziet. Je bent blind voor de tekortkomingen of minder goede eigenschappen van je geliefde. Ik gebruik hem soms letterlijk: “ik ben blind dus moet ik wel lief zijn, als liefde blind is”. Gisteren bekeek ik op een symposium de film “the space before sleep”. In deze film heeft een deense kunstenares 3 blinde mensen geportretteerd, waarbij het nu is een keer niet gaat om “hoe doe ik dat als blinde?“ maar “welke rol speelt het niet kunnen zien in wie je bent? Een van de portretten ging over de liefde. Hoe ontdek je als blinde erotiek en seksualiteit. Je zag een mooie, jonge, aantrekkelijke vrouw. Die, ja inderdaad, blind was. Dit fragment raakte me tot in mijn haarvaten. Tegelijkertijd maakte het allerlei vragen in mij wakker. Wat zien mensen eigenlijk als ze naar mij kijken? Of liever wat voelen ze? Kan je als blinde wel een flirt hebben, gewoon omdat iemand je er aantrekkelijk vindt uitzien? Of ziet iemand alleen een blinde vrouw? Komt de liefde pas als iemand je beter leert kennen? Ik ben best ijdel. Sterker nog ik doe bewust moeite om niet op te vallen in de “ziende maatschappij”, ik bedoel daarmee niet uit de toon te vallen. Maar ik doe ook serieus mijn best om er aantrekkelijk uit te zien. Verzorgd, goed gekleed, op gewicht. Nee, ik zoek geen partner, ik ben al jaren zeer gelukkig getrouwd. Ik ben gewoon nieuwsgierig. Wat ziet die man, die mij op straat voorbij ziet lopen, wat denkt die man in de trein die tegenover mij komt zitten en wat onthoud die man waar ik gisteren op de borrel mee stond te praten? Ik hoop altijd dat ze mijn vrouw-zijn hebben onthouden, dat ze gedacht hebben “goh die zag er leuk uit”. Dat ze zich afgevraagd hebben of ik vaker zo vriendelijk lach of overwogen hebben me beter te willen leren kennen. Niet uit nieuwsgierigheid hoe ik dat nu doe als blinde vrouw, maar wie die vrouw is?