Zomaar een werkdag of toch niet?

Ok, vandaag was niet alledaags. Meestal reis ik hetzelfde traject en zit een groot deel van de dag achter mijn bureau op dezelfde locatie. Regelmatig reis ik af naar andere plekken in het land voor overleg. Vandaag had ik een externe vergadering. Daarvoor moest ik naar het noorden van het land. Omdat dat een aardige reis is, had ik er een afspraak achteraan gepland. Twee vliegen in een klap, zo werk ik graag. Voor ik van huis ging, wilde ik nog even wat mails afhandelen. Toen ik mijn laptop startte, gebeurde er iets vreemds. Het ding kon ineens alleen op zijn Engels voorlezen. Ik kan je verzekeren, dat klinkt heel beroerd als Nederlandse tekst met een Engelse tongval wordt voorgelezen. Zoeken in je instellingen om het te corrigeren, bleek dan ook een uitdaging. Gelukkig biedt mijn brailleleesregel waar ik een beetje kan meelezen enig soelaas. Toch kwam ik er niet uit. Lang leve onze ICT en een van mijn gezinsleden, die mee kon kijken op mijn scherm. Taal weer op Nederlands gezet en op naar station en vergadering. Onderweg moest ik overstappen in Zwolle. Normaal klamp ik hiervoor een reiziger aan, werkt altijd. Omdat het midden op de morgen was en erg rustig, vroeg ik de conducteur of hij mij even bij de trap van het perron wilde brengen. Die begreep mijn vraag blijkbaar niet helemaal en zette officiële NS-asssistentie Ian. Heb ik al jaren niet meer gebruikt. Een keurige dame haalde me van het perron. Vervolgens liep ze niet naar de trap. Ik dacht nog, “oh een gevalletje die denkt die mevrouw is blind die moet met de lift. Ook goed. Voor de zekerheid vroeg ik haar waar ze heen ging. We bleken op weg naar een heel ander spoor dan waar ik moest zijn. Dus ik vertelde welke trein en welk spoor ik nodig had. “Nee, nee,” zei ze gedecideerd. “In mijn papieren staat dat u de stoptrein naar Groningen moet hebben. Ik moet mij aan de afspraken houden.” “nou mevrouw” protesteerde ik, “ik vermoed toch dat ikzelf beter weet waar ik naar op weg ben dan u.” “kunt u mij naar spoor 6 brengen naar de intercity?” Haar antwoord was een heftig protest. Het duurde even voor ikhaar Uiteindelijk overtuigde. Ze vertelde me boos dat er dan in Groningen geen assistentie zou staan. Daar had ik ook niet om gevraagd, want dat station ken ik. Mijn trein had vertraging en ik had precies 3 minuten om mijn aansluitende bus te halen. In de trein sprak ik daarom een student aan met de vraag of hij in was voor een uitdaging. Zo doe ik dat altijd. Samen sprinten we het station uit en haalde ik mijn bus. Gewoon de bus die ik wilde hebben en niet degene die hij dacht dat ik moest hebben. De chauffur herkende me van een vorige vergadering begin december. Bij mijn halte gekomen zette hij me keurig over de provinciale weg, nadat hij geïnformeerd had of ik net als vorige keer naar de overkant moest . Dus toch nog op tijd arriveerde ik bij mijn vergadering. zomaar een werkdag, hoewel vandaag toch niet helemaal.