Lummelen is pas leuk als je weet wanneer het eindigt

Zondagavond: Het voelt heerlijk, morgen geen enkele verplichting. Ik voel me ontspannen en bevoorrecht. Alle andere gezinsleden moeten morgen naar school of aan het werk, ik hoef niks. Het was een bewuste keuze, na drie baanwissels kort achter elkaar, stopte ik met werken. Ik doopte het tot “korte sabbatical”. Ja, ik was werkloos, maar had daar zelf min of meer voor gekozen. Het idee kwam van één van de trainees die ik het afgelopen jaar had begeleidt. Zij nam een sabbatical. “goh,” dacht ik, “Dat is bijzonder een sabbatical als je nog niet zolang werkt.” De redenen die ze gaf voor deze stap herkende ik echter helemaal. Tijd nemen om stil te staan, uit te rusten en na te denken wat een goede volgende stap is. De eerste maanden waren zalig. Ik kwam toe aan dingen die tijden waren blijven liggen, dompelde me onder in mijn sociale netwerk, bedacht per dag wat ik zou gaan doen en ging flink sporten. Ineens was er tijd om te koken, muziek te maken, te helpen met huiswerk en te lezen. En toch. Het weer werd slechter evenals mijn humeur. Elke regenachtige, troosteloze maandag, voelde ik me doellozer en nuttelozer worden. Ik maakte halfslachtige plannen en verwierp ze weer. Tegelijk was het heerlijk, geen druk, geen moeten, alleen zijn. Ondertussen vroeg ik me af welke stap de volgende was. Dus voerde ik netwerkgesprekken, las vacatures, dacht na over het compleet omgooien van het roer. Grappig om te ervaren dat het voor de mensen om mij heen helemaal geen verschil maakte dat ik niet werkte. Voor mij is werk belangrijk, ik ontleen er een deel van mijn identiteit aan. Allerlei vragen passeerde de revue. Zal ik weer gaan studeren? Wil ik alleen een baan in Amersfoort? Ga ik door op het HR-spoor van het afgelopen jaar of terug naar mijn oude vak? Ik liep kringetjes in mijn eigen hoofd. Tot het moment dat ik op LinkedIn op één dag minstens drie leuke vacatures zag. Het waren alle drie vacatures in mijn oude vak en allemaal niet naast de deur. Bij het lezen ervan al werd ik blij. De brieven schreef ik dezelfde dag nog. Het duurde even, maar ineens had ik ook drie uitnodigingen voor een sollicitatiegesprek. Ik kon het nauwelijks geloven. Begin februari start ik met mijn nieuwe baan als beleidsmedewerker bij een van de ministeries in Den Haag. Vanaf nu voelt elke regenachtige lummel-dag als een cadeautje. Nog even genieten van niets moeten. Want lummelen is pas leuk als je weet wanneer het eindigt.