FanTASTisch

Inmiddels ben ik een week of zes aan het werk in mijn nieuwe baan en begin ik een beetje te snappen hoe de hazen lopen, wie ongeveer wat doet en wie nu wie is. Tijdens deze eerste weken ben ik ingewerkt door mijn directe collega en door degene die ik opvolg. Afgelopen week was haar afscheid. Ter ere daarvan vond er een symposium plaats: ‘Samen voor ogen.” Een prachtig overzicht van wat er zoal gedaan is en loopt aan wetenschappelijk onderzoek op dit gebied. Het blijft best gek om onderzoekers van alles te horen vertellen over de doelgroep. De doelgroep waar ik zelf toe behoor. Natuurlijk ben ik n=1 dus zeker niet representatief. Toch moet ik altijd even schakelen. Bij veel van de gepresenteerde resultaten denk ik “Hoe zit dat eigenlijk bij mij?” Een paar voorbeelden. Een mooi verhaal over de tast ontwikkeling bij blinde kinderen, Hoe gaat dat eigenlijk en hoe kan je meten of een kind zich goed ontwikkelt? Als je niet overziet wat je aanraakt, hoe ontdek en weet je dan wat het is? Ik realiseer me hoe belangrijk mijn voorsprong hier is, omdat ik tot mijn vijfde met een oog heb kunnen zien. Ik weet wat ik mis en weet van veel dingen hoe het eruit ziet. Want tja, hoe leg je nu uit hoe een flatgebouw, de horizon of de zee eruit zien? De eerste kan je nog betasten als je een miniatuur hebt, bij de horizon en de zee gaat dat niet lukken. Veel van wat je niet ziet, compenseer je met cognitieve functies. Het korte termijn geheugen en werk geheugen van blinde kinderen en volwassenen werkt beter dan dat van goed zienden. Ja, die herken ik volledig. Al sinds jaar en dag word ik geraadpleegd of gevolgd. “In welk lokaal hebben we onze volgende les?” vroegen mijn medeleerlingen op de middelbare school. “van welk spoor gaat de trein?” “In welke vergaderzaal zitten we?” En ga zo maar door. Daarna een prachtig verhaal over mobiliteit. Hoeveel je nog kan met je restvisus in het verkeer, als je maar de goede kijkstrategie en hulpmiddelen gebruikt. Voor mij zonder visus niet relevant, al sprak het toekomstbeeld van de zelfrijdende auto mij natuurlijk zeer aan. Bij mensen met een verminderde visus komen meer psychische klachten en vermoeidheid voor. Die eerste herken ik niet, die vermoeidheid die wel. Al wil mijn verstand altijd graag dat dit niet klopt en ren ik in hetzelfde tempo verder, mijn lijf vindt van niet. Na de pauze volgden er nog meer mooie presentaties. Relevant voor mijn nieuwe werk, minder voor mij persoonlijk. Hier bleek het makkelijker alleen te kijken en luisteren naar de inhoud. Hoewel kijken…. Alle plaatjes en filmpjes voegden voor mij niet zoveel toe. Wel heel handig dat collega’s meteen uitleg gaven over wat ze zagen. Bij de borrel heb ik de gelegenheid om te netwerken natuurlijk meteen benut. Bovendien had ik sommige onderzoekers van te voren gevraagd mij even op te zoeken. Dat scheelde een hoop gedoe. Verder was het heel leuk om aan de arm van de ene onderzoeker me naar de andere te laten brengen. Ik heb vast niet iedereen gesproken, maar ben een eind gekomen! Hoe ze eruit zagen, geen idee, maar ik heb wel gevoeld hoe ze bewogen, Fan(tast)isch toch!