Je hoort het steeds vaker in onze doelgroep : “Let op je energie balans”. Natuurlijk als je niet of slecht ziet, kosten sommige zaken meer moeite zeker als je oogaandoening niet stabiel is.
In het afgelopen jaar van thuiswerken, thuisblijven en alleen in je eigen omgeving bewegen, voelde ik me steeds lamlendiger en vermoeider worden. Mijn anders zo bruisende inspiratie was duidelijk niet thuis. Hoe kon dat nu? Geen inspanning meer voor mijn woon-werkverkeer, geen strakke schema’s om ieder gezinslid op het goede tijdstip met de juiste spullen op de goede plek te krijgen, geen drukke sociale agenda. In het begin vond ik dat heerlijk. Ik kwam weer eens echt toe aan lezen, wandelen of lekker uitslapen. Bovendien vergde de omschakeling naar digitaal werken veel van me. Na een paar maanden was het beeldbellen normaal, werd ik niet meer afgeleid door het geluid van online lessen op de achtergrond en voelde het raar als je toch een keer voor een afspraak het huis uit moest.
Het werd een sleur. Doordeweeks verlangde ik naar het weekend, in het lege weekend wilde ik aan het werk. Dit gevoel werd sterker toen mijn functie veranderde en ik mezelf terugvond in mijn eentje achter mijn pc. Lezend in bergen informatie en beleidsstukken schrijvend. Te veel papier en te weinig menselijk contact. Al rustte ik uit, ik voelde me moe en elk plan om dit te doorbreken mislukte. Op zoek naar het waarom en gedreven doordat mijn arbeidscontract binnenkort zou aflopen, zocht ik een coach.
Werd ik eerder altijd gewezen op mijn drukke bezigheden, “Je doet ook veel te veel, houd eens rekening met je beperking.” Ontdekten we iets heel anders.
Ik was qua werk best druk, maar omdat hetgeen ik moest doen me totaal geen voldoeningen dus geen uitdaging gaf, zat ik me een groot deel van de dag te vervelen.
“Ik deed dit soort werk toch al heel lang, hoe kon het dan dat dit nu pas gebeurde?” Het antwoord was logisch. Normaal compenseerde ik dit lege gevoel met allerlei andere prikkels. Nieuwe ontmoetingen in de trein, een gesprekje bij de koffieautomaat, sporten, afspreken met vrienden. Sowieso was hetzelfde soort werk doen in een kantooromgeving totaal anders. In de wandelgangen hoor je iets dat van toepassing is op jouw project en je gaat eens praten, je eerste gedachten leg je voor aan een collega waardoor je gelijk een ander perspectief krijgt enz. Ook in mijn vrijetijd was er gebrek aan bezigheden en dus prikkels.
Tijdens de coaching verzuchtte ik: “Hoe kan het dan dat ik zo moe ben. Moet ik niet eerst eens echt gaan uitrusten?” “van onderprikkeling krijg je stress en van stress word je moe.” Luidde het antwoord. Dat dit precies de vinger op de zere plek was, bleek uit verschillende oefeningen, die mijn coach simpel doch effectief voor mij aanpaste, zodat ik ze zelf kon ervaren. Op de bijgevoegde foto zie je bijvoorbeeld hoe met tape op tafel één van de gebruikte figuren voor mij voelbaar is gemaakt. Zo kon ik zelf allerlei briefjes met soorten bezigheden op de goede plek in het diagram leggen.
Mijn energie stroomt als ik samenwerk, nieuwe mensen ontmoet of verbinding kan leggen tussen projecten. Ik houd van spiegelen, doorvragen en samen concrete resultaten halen. Een beetje chaos en onvoorspelbaarheid is daarbij zeer welkom.
In het thuiswerken zijn deze energiegevers grotendeels afwezig en daarom komt het gevoel van verveling om de hoek. Hoogtijd dus om manieren te vinden om mezelf meer te prikkelen. En dat is gelukt. Vaker bellen met collega’s, vaker de deur uit en het vooruitzicht van een heel ander soort baan.
Nu de versoepelingen elkaar opvolgen en ik in september met nieuw werk start, zal de onderprikkeling vermoedelijk snel verdwijnen. Al herken ik het ook uit précorona-situaties. Ik zal altijd binnen de grenzen van mijn beperking op zoek zijn naar prikkels. Ik houd nu eenmaal van afwisseling en uitgedaagd worden, daar leef ik van op!
Reacties
Een reactie posten