Vuurpijlsnel

“Nu nog een keer hard op de vier”. Ik schuif mijn sjoelsteen en probeer te mikken op de plek waar ik weet dat “de vier” zit. “De vier, zei ik toch?” lacht mij man. Het is duidelijk deze was mis. Ik doe verwoed een nieuwe poging. Het is Oudjaarsavond en zoals bij ons thuis vroeger al traditie was, zijn ook wij met ons gezin aan het sjoelen. Ondanks alle goede aanwijzingen blijft mijn score ver achter bij die van de rest. Het geeft niet, het gaat om het meedoen. Eén van onze jongens ziet dat blijkbaar anders. Ineens merkt hij op: Mama er is voor jou toch geen bal aan. “Je probeert maar wat en hebt eigenlijk geen idee”. Zonder de aanwijzingen zou dat kloppen, maar met een beetje verbale coaching kom ik toch best een eind, vind ik. Genoeg om het leuk te vinden in elk geval. Al spelletjes spelend, oliebollen etend en met de Toptweeduizend op de radio, vliegt de avond voorbij. Dan barst het vuurwerk los. We blijven binnen op een kort moment in de tuin na. Ik ruik de kruitdamp en schrik op van elke knal. Als het vuurwerk een tijdje gaande is, zegt onze andere zoon ineens: “Hey, mam, dat vuurwerk is voor jou alleen maar geknal, al die mooie kleuren zie jij niet. Weet je eigenlijk nog hoe dat eruit ziet?” Ik zoek in mijn geheugen, maar een goed beeld ontbreekt. Als ik antwoord dat ik het niet precies meer weet, krijg ik een prachtige beschrijving van hem. Welke kleuren er zijn, hoe er eerst goudachtige lijnen zijn en dan na de explosie vooral rood en groen. Ik geniet van het enthousiasme waarmee hij me de lucht beschrijft. Grappig dat onze pubers tegenwoordig zich soms ineens bewust in mijn situatie proberen te verplaatsen. Zonder medelijden, gewoon pure interesse. Alsof ze zich nu pas af en toe realiseren wat het betekent om niet te kunnen zien. Op naar een nieuw jaar met pubers die steeds een beetje meer volwassen worden en de wereld met andere ogen bekijken. Al blijft hun kinderlijke blik, waarmee ik vooral mama was en mijn blindheid onderdeel van mij, het mooiste cadeau dat ik van ze kreeg.