Gedetacheerd, deel 4 uit de serie blogs over mijn loopbaanloop

Ik werd onrustig. Kon mijn interesse niet meer echt richten en stoorde me aan onnozele zaken. Wat was die ambtelijke molen toch traag, de reistijd toch lang, was ik wel op mijn plek. Ik had destijds een leidinggevende die hier voor open stond. Samen verkenden we mijn wensen en de mogelijkheden die er waren. Al gauw bleven we terugkomen op het RIVM. Dat lag stukken dichter bij mijn woonplaats, de onderwerpen waar zij aan werkten, sloten aan bij mijn opleiding en werkervaring. Een goede verbinding leggen tussen beleid en onderzoek was gewenst. De detachering voor een half jaar was snel geregeld. Opeens werkte ik in de Bilthovense bossen. Een hele nieuwe ervaring. Niet alleen zat ik maar een kwartiertje in de trein en wandelde ik in mijn lunchpauze in het bos, regelmatig zat ik met mijn oren te klapperen als er een heftige discussie op detailniveau werd gevoerd. Termen en afkortingen waar ik nog nooit van had gehoord. Was dit de wereld waarin ik verder wilde werken? Hoe lang zou het duren voor ik het allemaal begreep? Onze jongste zoon werd geboren. De detachering was voorbij. Mijn RIVM-collega's vroegen of ik wilde blijven. Mijn leidinggevende in Den Haag vertelde dat het op het ministerie zeker niet leuker zou worden de komende jaren vol bezuinigingen. Ik twijfelde... (deel 4 uit de serie blogs over mijn loopbaanloop en hoe die kan gaan als je niet kan zien)