(On)verwacht (on)gezien

Onze zoon is bezig aan zijn laatste weken in groep acht. Daar hoort ook de eindmusical bij. Helemaal blij was ik, toen ik ontdekte dat er ouders gevraagd werden om te helpen bij het instuderen. Eindelijk is iets "wat ik kon"! Meestal worden er ouders gevraagd om te rijden, luizen te pluizen of te schmincken. Jammer genoeg vielen veel van de vrijdagen waar ik me voor opgegeven had uit. Een paar weken geleden schoof ik dan eindelijk aan bij het repeteren. Het grootste deel bestond uit orde houden… Poeh, gelukkig waren we met zijn tweeën, want dat is zeker niet mijn sterkste kant. Ik richtte me dus op waar ik wel goed in ben. Luisteren, luisteren naar verstaanbaarheid, tekstplaatsing en timing. Een van de rollen is die van een blinde buurtgenoot. Het meisje dat met mijn oude stok over het toneel schuifelde, kon ik prima wat tips en trucs geven. Ik kreeg er echt lol in toen ik merkte dat wat ik opmerkte werd opgepakt door de kinderen. Ineens stond de eerste zin van een scene en klopte de timing van het liedje. Mijn jaren lange ervaring met onze musicals op de middelbare school was nog springlevend. Zelfs mijn pre-puber-zoon gaf thuis toe verbaasd te zijn over mijn tips en trucs. Van te voren had hij meermaals laten weten dat hij echt niet begreep waarom ik wilde komen helpen. "jij kan toch niet meelezen in het tekstboekje." verzuchtte hij dan. "ik schaam me dood." Mijn antwoord was steevast dat hij zich vergiste en dat ik minstens degene die de blinde dame speelde, van instructies kon voorzien. "Je komt vrijdag toch weer mam?" vroeg hij nu. Uiteindelijk is mijn bijdrage echt heel beperkt. Ik geloof dat er maar 2 of 3 vrijdagen zijn doorgegaan. De laatste keer werd de doorloop geoefend. De hulpouders waren er wel, maar juf was er ook bij. Onze rol was vooral het geven van tips en tops. Bij het eindlied staan alle 40 kinderen op het podium. Voor sommigen een mooie kans om zich achter de rug van een ander te verstoppen. Dit gold ook voor de zoons van de 2 andere hulpouders van die dag. "Ik wil je graag zien," zeiden ze tegen hun zoons, "nu zie ik je helemaal niet" "Heb jij nog tips of tops?" vroeg juf hierna aan mij. En tja, het was eruit voor ik nadacht: "Nou ik heb mijn zoon ook nog helemaal niet gezien." Het bleef even stil toen schoot iedereen in de lach. De kinderen op het podium hadden mij niet gehoord. Dus besloot juf later in de klas mijn opmerking te herhalen. En mijn zoon? Die kwam vijf minuten later op het schoolplein gierend van het lachen naar mij toe. "Mama, wat kan jij een goede grappen maken zeg!"