Voorzichtig, mensenschuw of een luxe positie?

Vrolijk bliept mijn OV-chipkaart als ik hem langs de incheckautomaat van de stadsbus haal. Gelukkig hij doet het nog, denk ik. Voor het eerst sinds 15 maanden stap ik in de bus. Ik vraag de chauffeur waar ik het beste kan gaan zitten. Normaal zoek ik een plek door met mijn handen te voelen of er iemand zit, maar nu met al dat afstand houden, heb ik daar geen zin in. Bovendien is de plek direct achter de chauffeur, waar ik vaak ga zitten niet toegestaan. Het voelt onwennig en vertrouwd tegelijk. De bus, de route, de haltes die worden omgeroepen, er is niks veranderd. Het mondkapje kriebelt en ik ben blij dat het maar een kort ritje is. Ik ben op weg naar drumles. De muziekschool bevind zich in het centrum, te ver om te lopen, maar met de fiets ben je er in een kwartier weet ik inmiddels. Een tijdje kreeg ik online les, gelukkig was een “echte” les, omdat het 1 op 1 gaat, al vrij snel weer mogelijk. Met de tandem fietsten mijn man en ik dan naar de muziekschool, terwijl ik les had fietste hij weer naar huis en kwam me aan het einde weer ophalen. Voor hem een behoorlijk heen en weer gesjees, maar omdat we allebei volledig thuiswerkten, goed in te plannen. Tevens kregen we zo beiden gelijk wat beweging. Ik moet denken aan de wandelafspraak met mijn collega’s in het Amsterdamse bos afgelopen mei. Ook hier nog geen treinreis, toch hoefde ik het niet aan me voorbij te laten gaan. Mijn man bracht me heen en een collega zette me voor de deur thuis af. Mijn anderhalve meter stok om op afstand met verschillende collega’s te kunnen lopen, werd eerst wat lacherig bekeken. Al snel kreeg men er lol in mij aan de stok tussen boomwortels door en om kuilen heen te leiden. Inmiddels heb ik mijn eerste vaccinatie gehad en voel ik me minder kwetsbaar. Jammer dat de anderhalve meter regel nu net degene is die nog wel geldt. Afstand houden als je niets ziet, blijft een uitdaging. Ik betrap mezelf erop dat ik tijdens mijn dagelijkse wandelingen door onze buurt, afsla als ik ergens mensen hoor praten. Ik heb geen zin verrast te worden door iemand die te dichtbij komt of me met goede bedoelingen beetpakt. Als je niet beter zou weten, lijk ik wel mensenschuw geworden. Het enige dat ik doe is voorzichtig zijn. Volgens sommigen vast overdreven, maar voor mij voelt het prima zo. En ja, natuurlijk verkeer ik in een luxe positie. Ik heb een man in de buurt die het niet erg vindt een stukje extra te fietsen of rijden, twee pubers die zonder aandringen hun moeder op sleeptouw nemen en werk dat ik probleemloos vanaf huis kan doen. Mijn halte wordt omgeroepen en met mijn mouw over mijn hand duw ik op de stopknop. Buiten haal ik opgelucht adem als het mondkapje af kan. Op naar de muziekschool. Al na vijf stappen beland ik bijna op een terras dat helemaal over de stoep staat, omdat er afstand tussen de tafels nodig is. De rateltikker bij het stoplicht doet het nog steeds maar half. Alleen als hij op groen springt, maakt hij geluid. Het voelt onwennig hier weer alleen te lopen. Alles is nog precies zoals het was en zonder problemen loop ik naar de muziekschool. Ik voel me vrij en bevoorrecht. Ik heb de luxe om te kiezen of ik een volgende keer zelf ga of liever nog wat mensenschuw in onze gezinsbubbel blijf.