Verdoezelen

Ik denk er niet zo vaak aan. Af en toe duikt het op. Van de week bij de kapper bijvoorbeeld was het er. Of eigenlijk niet daar, maar toen ik later ’s avonds mijn tanden poetste. Ik stond voor de spiegel in de badkamer en dacht: “Wat zou ik nu vinden als ik mijn spiegelbeeld kon zien?” Mijn kapster had gezegd dat het tijd was voor wat nieuwe high lights om het grijs wat weg te werken. “Hoe grijs ben ik eigenlijk?” ging het door me heen. Zou ik het ermee eens zijn als ik het zelf kon beoordelen? Onwillekeurig moest ik terug denken aan mijn kindertijd. Ik kon nog met één oog goed zien en vond het geweldig om met de losse kapspiegel van mijn moeder te spelen. Ik hield hem achter me voor de grote spiegel om mijn achterhoofd te kunnen bekijken of hield hem heel dichtbij en stak mijn tong naar mezelf uit. Ook nu steek ik mijn tong naar mezelf uit en schiet in de lach. Toch is het raar om geen goede voorstelling van je zelf te hebben. Ik probeer dat wel te maken, maar de details weet ik niet. Wat zou ik dan verdoezelen? Met kleding vind ik het makkelijker. Ik heb nog een behoorlijke voorstelling van de meeste kleuren en kan in mijn hoofd een aardig plaatje maken van een kledingcombinatie. Moeilijker wordt het om in te schatten of iets nog kan. Is dat jurkje nog wel draagbaar op mijn leeftijd of is het te kort? Is mijn jasje niet te netjes? Mijn trui niet te slonzig? Ik doe best veel moeite om goed voor de dag te komen. Koop graag mooie kleding, ga geregeld naar de schoonheidsspecialist en beweeg flink. Ik denk zelfs dat ik er extra op focus om te voorkomen dat mensen denken: “Ach als je blind bent, interesseert je uiterlijk je vast niet.” Ouder worden gaat vanzelf, maar het voelt vreemd om niet te weten hoe dat er bij mij uitziet. Bij anderen moeten navragen of ik iets over het hoofd zie. Niet kunnen inschatten Of ik iets moet verdoezelen….