Het voelt bekend

Nieuwsgierig ga ik naast haar staan. Ik ben zeker een kop groter, nooit geweten dat Angela Merkel een kleine vrouw is. Ze staat in het rijtje met belangrijke leiders. Vlakbij haar staat Nelson Mandela, mooi om zijn glimlach en de vorm van zijn neus te voelen. Ik grijp mijn kans om de uiterlijke verschillen tussen Obama en Trump te observeren, uiteraard heb ik een duidelijke voorkeur. We zijn bij Madame Tussauds en ik mag de wassenbeelden aanraken. Super om naast de lichaamsbouw ook kleding en haardracht te bekijken. Ineens snap ik waarom het kapsel van Beatrix zoveel besproken is, ontdek ik dat Guus Meeuwis een bril draagt en kruip ik met mijn jongste zoon in de studio bij Adele. Ik slaag er niet in om te voelen wat sommige bekende wereldburgers nu zo knap maakt. Vermoedelijk lichaamsverhoudingen en uitstraling. Toch kan ik het niet laten de huidige James Bond van top tot teen in me op te nemen en de gespierde benen van Sven Kramer laten me ook niet koud. Hij staat in de schaatshouding en ik kan voelen hoe zijn linkerbeen klaarstaat voor de afzet. Natuurlijk, het zijn beelden gevangen in een momentopname, maar voor mij bevatten ze een schat aan informatie. Al kan ik in mijn hoofd iedereen zo knap maken als ik zelf wil, ik voel liever niet aan mensen, zorgt voor ongemak aan beide kanten, tenzij het om zeer nabije familie en vrienden gaat. Al moet ik bij onze pubers tegenwoordig wel wachten op het goede moment daarvoor. Grappig om van anderen te horen dat onze jongste zo op mij lijkt. De vorm van zijn gezicht is inderdaad hetzelfde als dat van mij, en voelt bekend, maar of dat het is?